
امام صادق (ع) از پدرانش مروی است که امیر المومنین (ع) با یک ذمی (یهودی یا نصرانی) همسفر شد و آن ذمی به حضرت گفت: ای بنده خدا به کجا می روی؟
حضرت در پاسخ فرمود: به کوفه می روم.
و چون ذمی به راه دیگری که مقصد او از آن راه بود رفت امیر المومنین هم به آن راه رفت، آن ذمی گفت: مگر نگفتی که به کوفه می روی؟
فرمود: بله.
گفت: پس چرا با من به این راه آمدی با این که این را می دانی.....؟
فرمود: این از کمال خوش رفاقتی است که مرد رفیق راه خود را هنگام جدایی چند گامی بدرقه کند، پیغمبر ما به ما چنین دستوری داده است.
ذمی گفت: پیغمبر شما چنین دستوری داده؟
فرمود: بله.
گفت: البته هرکه پیروی از آن حضرت کرده به خاطر اعمال بزرگواری او بوده است. من تو را گواه می گیرم که بر کیش تو ام.
و آن ذمی با امیرالمومنین (ع) برگشت و چون او را شناخت اسلام آورد. (۱)
از این حدیث دانسته می شود که تواضع امیرالمومنین (ع) سبب هدایت آن شخص ذمی شد. و نیز دانسته می شود حق رفاقت و همسفری مطلق می باشد. یعنی رفیق از هر ملتی که باشد و هرکیشی که داشته باشد باید با او تواضع کرده و حق صحبت را ادا نمود هرچند مسلمان نباشد، مانند والدین که در هر کیشی و هر طریقه ای که باشند باید تواضع برای آن ها در وادی حقوقشان واجب است.
۱ ـ اصول کافی، مترجم، ج ۳، ص ۵۰۲
منبع: قلب سلیم