مجله ی اینترنتی صلوات

 

 1- قرائت قرآن بايد با نام خداوند آغاز شود. «اقرء باسم ربّك»
 2- اولين فرمان اسلام، فرمان فرهنگى است. «اقرء»
 3- خواندن بايد جهت الهى داشته باشد. «اقرء باسم ربّك»
 4- خواندن قرآن وسيله رشد است. «اقرء و ربّك»
 5 - پرورش الهى هم مادّى است، «ربك الّذى خلق - خلق الانسان من علق» هم معنوى. «ربّك الاكرم - الّذى علّم بالقلم»

 

 6- پروردگار، همان آفريننده است. (بنابراين سخن مشركان كه خالق بودن خدا را پذيرفته بودند ولى بت‌ها را ربّ مى‌دانستند باطل است.) «ربّك الّذى خلق»
 7- بيان آفرينش انسان از خون بسته شده، هم يك پيشگوئى علمى است و هم راهى براى تربيت انسان كه بداند مبدء او از چيست و گرفتار غرور نشود. «خلق الانسان من علق»
 8 - آفرينش همه هستى در يكسو «الّذى خلق» و آفرينش انسان در يك سوى ديگر. «خلق الانسان من علق»
 9- معلم اصلى انسان خداست. «علّم الانسان ما لم يعلم»
 10- قلم، بهترين وسيله انتقال دانش است. «علّم بالقلم»
 11- وحى الهى سرچشمه علوم بشرى است. «علّم الانسان ما لم يعلم»
 12- خالقيّت، ربوبيّت، كريم بودن و معلم بودن خداوند، مستلزم قرائت كتاب اوست. «اقرء باسم ربّك... خلق... الاكرم... علّم...»
 13- خداوند كارهاى خود را از طريق اسباب انجام مى‌دهد. «علّم بالقلم»
 14- رهائى از جهل با استفاده از قلم، جلوه‌اى از كرم و ربوبيّت اوست و نويسندگى هنر مطلوب و مورد ترغيب اسلام است. «علّم بالقلم»
 15- خداوند هم جسم انسان را رشد مى‌دهد و هم روح او را. (كلمه «ربّك» ميان دو كلمه «خَلَق» و «اِقرء» آمده است.) «اقرء باسم ربّك الّذى خلق»

 

تفسیر نور، تفسیر سوره علق